Είναι πρωί και τρέχω ήδη με το ποδήλατο να προλάβω το ραντεβού μου με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη για την πολυπόθητη συνέντευξη στο ξενοδοχείο όπου διέμενε. Η κούραση της προηγούμενης ημέρας δεν με άφησε καν να προετοιμάσω τις ερωτήσεις μου, οπότε το άγχος μου απογειώνεται.. Η συνέντευξη ξεκινά και η κουβέντα κυλά σα να γνωριζόμαστε χρόνια κάτι που με ανακουφίζει.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ένας 40αρης και πετυχημένος τραγουδοποιός αποδεικνύει έμπρακτα την αυθεντικότητα που κρύβει ο χαρακτήρας του. Μέσα από τα τραγούδια του, όπου στίχοι και μουσική του ανήκουν σε όλα από το 1997 “κινείται από το συμβατικό στο ιδιαίτερο, αναζητώντας έναν χαρακτήρα ανεξάρτητο από το ύφος”, δείχνει την άλλη πλευρά της μουσικής.. Εκείνης που σε αγγίζει, σε μαγεύει, σε παρασέρνει αλλά δε σε αφήνει ποτέ αδιάφορο..
-Λοιπόν καταρχήν να σου ευχηθούμε υγεία, με το καλό να μας ξανάρθεις, ευχαριστούμε πολύ για την χθεσινή βραδιά..
-Και εγώ
-Ακούσαμε τις καλύτερες εντυπώσεις μετά. Θέλω καταρχήν να μου λύσεις μια προσωπική απορία. Γράφεις στο πολύ σύντομο βιογραφικό σου “Γεννήθηκε, ζει, θα πεθάνει” Ποιανού έμπνευση ήταν αυτό;
-Ε.. Του Θεού δεν είναι, αυτός μας έκανε έτσι, να γεννιόμαστε να ζούμε και να πεθαίνουμε
-Το θεωρώ εφυέστατο
-Υπάρχει ένα κοινό βιογραφικό όλων των ανθρώπων το οποίο είναι αυτό, όλα τα άλλα τα ενδιάμεσα είναι οι μικροί σταθμοί της ζωής του καθενός.
–Έχεις τρεις κόρες, θέλω να μου πεις πως βλέπεις τα πράγματα σαν πατέρας, όχι σαν τραγουδιστής ή σαν άνθρωπος, σαν πατέρας που μεγαλώνει τρία
κορίτσια που θα βρουν κάποια στιγμή στην αγορά εργασίας της Ελλάδας, τουλάχιστον μ αυτά τα δεδομένα που μένεις εδώ.
-Δύσκολα γιατί δε σε βοηθάει η χώρα να ελπίζεις ότι σε 10-15 χρόνια τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα από τώρα. Και δεν μιλάω για τα οικονομικά μόνο, μιλάω για τη γενικότερη κατάσταση που ζούμε. Δεν εννοώ ότι είμαστε πίσω σε σχέση με άλλους ούτε συγκρίνω ούτε θεωρώ καλύτερο ή χειρότερο ένα λαό από έναν άλλο λαό, δεν έχω καθόλου τέτοιες διαθέσεις, απλά πολλά πράγματα που αισθάνομαι ότι θα έκαναν τη ζωή μας πραγματικά καλύτερη εδώ και χρόνια θα μπορούσαν να γίνουν σχετικά εύκολα μέσα από την παιδεία και μέσα από την αίσθηση ότι πρέπει να έχουμε μια κοινή αισθητική για έναν κοινό πολιτισμό μέσα στη ζωή μας, δεν γίνονται
-Πιστεύεις ότι αφήνουμε πολύ τα πράγματα στην τύχη τους σαν λαός;
-Ναι, σίγουρα τα αφήνουμε στην τύχη τους όλα σαν λαός, επίσης δεν λειτουργούμε ομαδικά καθόλου πράγμα που με ενοχλεί γιατί βλέπεις και στη δουλεία που κάνω, μας έζησες τώρα δυο μέρες, είμαστε μια ομάδα υπάρχει ένας αδιαπραγμάτευτος σεβασμός και μια δεδομένη αγάπη μεγάλη κιόλας να σου πω την αλήθεια μια ευχαρίστηση στο να υποχωρείς μπροστά στο θέλημα του άλλου ανθρώπου, μια διάθεση ατελείωτη να βρεις τον κοινό τόπο ανάμεσα σε δυο διαφορετικές απόψεις ή ανάγκες. Αυτά δεν συμβαίνουν εδώ στην κοινωνία τη δικιά μας, βλέπουμε το πώς χτίζει ο καθένας το σπίτι του, κοιτάξτε εδώ τη δική σας πόλη ένα ονειρεμένο μέρος πάνω στη θάλασσα και δείτε ποιό είναι το αρχιτεκτονικό σχέδιο κάθε σπιτιού που βλέπεις; Δεν μιλάω σαν κυριλέ σνομπ τυπος ο οποιος λέει ότι έπρεπε να είναι σε ένα τέτοιο μέρος αρχιτέκτονας, όχι , έχουμε μια αρχιτεκτονική εδώ συγκεκριμένη, τη σεβάστηκε κανείς; Είναι ανάγκη το τέρας από μπετόν του καθενός να είναι ακριβός δίπλα στου άλλου και να ανταγωνίζονται ποιος θα βάψει το πιο άσχημο χρώμα.
-Καταλαβαίνω τι λες απλά όλα αυτά είναι αλυσίδα, αν δεν αρχίσει κάτι από παλιά
-Δεν είναι θέμα οικονομίας δεν θα έχει πιο πολύ το να χτίσεις ενα σπίτι όμορφο από ένα σπίτι άσχημο.. ένα παμπλουτο σπιτι, ένα πολύ πλούσιο σπίτι. Το σπίτι ενός πολύ πλούσιου ανθρώπου και μάλιστα πολύ πιο εύκολα είναι άσχημο εκείνο αλλά το φέρνω έτσι σα παράδειγμα το ότι δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος να νοιώσουμε ότι όλοι ανήκουμε κάπου σε ένα μέρος και θα αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για να το κρατήσουμε αυτό το πράγμα βιώσιμο και σημαντικό και ωραίο.
-Ξέρω ότι είσαι από την Κύπρο, θέλω να μου πεις την σημαντικότερη αξία που έχεις κρατήσει από ¨κει, γιατί ξέρω ότι έχεις περάσει και πόλεμο και μια
αξία που πήρες από εδώ είτε από την Ελλάδα είτε από τη ζωή σου στις άλλες χώρες.
-Στην Κύπρο ίσως μετά από χρόνια τώρα που το σκέφτομαι, ένα μεγάλο μάθημα του πολέμου ήταν η αίσθηση ότι όλα είναι προσωρινά..
-Το “ζούμε προσωρινά” που έχεις πει.
-Ναι αυτό ήταν που με κρατάει μέσα σε όλη τη ζωή μου. Υπάρχει πίσω απ τις σκέψεις μου, πίσω απ τις λέξεις μου, πίσω απ τη συμπεριφορά μου, παντού. Στην Ελλάδα αυτό που έζησα έτσι πολύ έντονα είναι η ελευθερία.
–Η άνεση της ζωής;
-Όχι, όχι καθόλου η άνεση. Η ελευθερία του ανθρώπου να ζήσειτην ζωή του με έναν τρόπο που ο ίδιος επιλέγει. Είναι μια χώρα που ενώ σε σκλαβώνει σε πάρα πολλά και σε υποχρεώνει να ανεχτείς πάρα πολλά πράγματα, σου δίνει και αυτή την άνεση να αποφασίσεις πιο εύκολα για τον εαυτό σου πολλές φορές. Άλλες φορές σε δυσκολεύει ατελείωτα βέβαια, αλλά σε μένα λειτούργησε πάρα πολύ απελευθερωτικά το ότι ήρθα εδώ. Αποφάσισα να κάνω αυτό που θέλω ακριβώς χωρίς υποχωρήσεις και μου το χάρισε αυτή η χώρα και οι άνθρωποι της έτσι πολύ απλόχερα αυτό.. Θέλω να πω ότι αν ζούσα στο εξωτερικό δεν θα είχα αυτή την άνεση να λειτουργήσω μέσα στο επάγγελμα που κάνω με αυτή την ελευθερία που λειτουργώ όλα μου τα χρόνια… θα ήμουν δεσμευμένος με άλλα πράγματα με συμβόλαια με εταιρίες
με μάνατζερ με υποχρεώσεις…
